Dag 18: Binasco (I) – Bergen op Zoom

Als ik opsta en het licht aan doe, blijkt het geen 6:00 uur, maar 5:00 uur te zijn .

We staan uiteindelijk dus om 6:00 uur op en als we allebei onder de douche zijn geweest, pakken we de koffers in en brengen die gelijk naar de auto. We ontbijten en als we daarmee klaar zijn, ga ik afrekenen. Het is net 7:15 uur geweest als we weg rijden. De rit naar huis bedraagt 998 kilometer.

Voordat we op de snelweg zijn, zie ik een tankstation, waar de diesel € 1,35 kost en als ik de tank wil vol gooien, komt er een pompbediende aan om te helpen; ik ben blijkbaar nog niet wakker, want dan kost die zelfde diesel ineens € 1,50 . Gelukkig gaat er maar 30 liter in .

We bereiken zonder files de rondweg bij Milaan en wat onmiddellijk opvalt, zijn de besneeuwde toppen van de bergen, maar vreemd genoeg zijn niet alle toppen besneeuwd.

Bij de Italiaans-Zwitserse grens kunnen we zonder problemen doorrijden en daarna rijden de (meeste) medeweggebruikers ook weer zoals het hoort, namelijk volgend de gelden regels .

Het is inmiddels 9:30 uur, als we uit de Gotthardtunnel komen en was er op de heenweg zon, toen we uit de tunnel kwamen, nu regent het en is het grauw .

Bij een tankstation, waar we even voor 11:00 uur stoppen, peil ik de olie en gooi er een litertje bij, waarna we een heerlijke kop koffie drinken.

We komen erachter bij het betalen achter dat een Zwitserse frank inmiddels 1:1 met de Euro staat .

Het is 11:45 uur als we bij Basel de grens over gaan. Het plan is om voorbij Mulhouse van de snelweg af te gaan en dan een apotheek op te zoeken, zodat Marijke nog een aantal doosjes slaapmedicatie, die in Frankrijk vrij te koop zijn, aan te schaffen.

Net als op de heenweg, komen we, onbedoeld, in het dorpje uit, waar we toen voor € 1,19 getankt hebben en die prijs geldt nog steeds. Ik gooi de tank voor de laatste keer vol, want op deze tank kunnen we zonder problemen thuis komen.

Het navigatiesysteem stuurt ons naar het centrum van het dorp, maar daar is geen apotheek te vinden. Als ik in een bloemenwinkel om de weg vraag, blijkt de apotheek wel aan de opgegeven weg te liggen, maar ongeveer één kilometer verderop, vlak voordat je het dorp uitgaat .

Omdat het eenrichtingsverkeer is, komen we nog bij een prachtige kerk, waar tegenover een kleurrijk huis is en een leuke speeltuin.

We vinden zonder problemen de apotheek, war Marijke even mag uitleggen, waarom zij maar liefst 10 doosjes slaapmedicatie wil hebben .

We zitten vlakbij de snelweg A35 en passeren zonder problemen Straatsburg en vervolgen onze weg, richting Metz. Het is inmiddels bijna 14:30 uur.

Ook Luxemburg levert geen files op, maar die zijn er wel bij Brussel, ter hoogte van Zavetem, maar hier kun je, als je er bekend bent en de juiste rijstrook kiest, redelijk snel door heen zijn.

Het begint echter te regenen en voordat we de Kennedytunnel inrijden, lopen de rechter 2 rijstroken vol, maar ook hier kun je, redelijk lang doorrijden op de linker 3 rijstroken en aan het einde van de Kennedytunnel rijdt het weer en kan ik probleemloos de richting Breda kiezen, waarna we de A4, richting Bergen op Zoom opdraaien; het is nog geen 18:00 uur.

Vreemd genoeg staan we op de A4 in de file en dat kost ons uiteindelijk een kwartier, maar om 18:15 uur zijn we dan weer veilig thuis.

De koffers zijn snel uitgepakt en om 21:00 uur, als de nachtstroom ingaat, zal de eerste was staan te draaien, maar eerst eten we een simpele paste met uitsluitend knoflook, olie en gedroogde pepers.

We hebben vandaag 1.010 kilometer gereden.

Dag 17: Palermo – Genua – Binasco

We staan om 8:30 uur omdat de zee bijzonder onrustig is en dan bedoel ik echt dat je uit moet kijken niet uit bed te vallen; het is zo erg dat Marijke er zelfs een beetje misselijk van wordt .

Tijdens het douchen wordt je letterlijk heen en weer geslingerd en je moet je best doen om op de been te blijven.

Als we beiden zijn aangekleed gaan we naar de lounge,waar Marijke het bij een kopje thee houdt en ik een kop koffie en een muffin neem.

We blijven daar, om de tijd te doden, een tijdje zitten lezen.

Tegen 12:00 uur lopen we terug naar onze hut.

We hebben ondertussen allebei trek en besluiten om weer naar het restaurant te gaan, waar we a la carte kunnen eten. We varen op dat moment ter hoogte van Corsica en de zee is ondertussen een stuk rustiger geworden.

Waren we vorige keer bijna de enige in het restaurant, nu zijn er een tafel of tien bezet. Marijke kiest voor de Filetto Manzo alla Griglia en ik neem, net als op de heenreis, de Tagliata di Manzo. We nemen er deze keer één portie frites bij, want dat is voor zijn tweeën meer dan genoeg. Naast een fles water, bestellen we ook weer een fles Pinot Grigio.

Het smaakt weer uitstekend, maar ruimte voor een toetje is er niet meer . We gaan na de lunch naar de bar op de negende verdieping, waar ik alle tijd heb om het blog bij te werken en zo de tijd te doden. Marijke leest ondertussen een compleet boek uit!

Omdat het tegen 17:00 uur, als je formeel je hut moet verlaten, steeds drukker wordt en er bijna geen stoelen meer zijn, besluiten we dat Marijke eerst haar koffertje gaat halen en ik dat dan ga doen als zij terug is.

Nadat ik mijn koffertje heb gehaald, check ik nog even de hut en laat vervolgens de deur open staan, zodat men weet dat de hut schoongemaakt kan worden. De sleutelkaarten lever ik bij de bar in.

Het schip loopt langzaam de gaven van Genua in en samen met tientallen anderen, begeeft ik mij aan deck om foto’s te maken. Het is een graad of 18, maar voelt niet koud aan.

We lezen allebei nog wat, tot om 18:15 uur wordt omgeroepen dat we de bar moeten verlaten. Als er een tafel verder iemand opstaat, valt mijn koffertje en op dat moment realiseer ik me, dat ik gisteravond mijn iPad in de kast heb gelegd; ik daarnet nog in die kast gekeken, maar kan mij niet herinneren dat ik die gepakt heb!! PANIEK . Ik heb weliswaar een backup gemaakt voordat we vertrokken en we zijn verzekerd, maar alle ellende er om heen; het kost ook altijd geld . Ik loop met Marijke snel terug naar onze hut en als we bij 6204 zijn, staat daar de deur van open, dus dat betekent dat ze daar nog niet hebben schoongemaakt; onze deur staat ook nog open ….. Ik ruk de deur van de kast open en voel op de plank bovenin, achter de opstaande rand en ….. gelukkig; de iPad ligt er nog . Ik pak hem snel en stop hem in het koffertje, waarna we richting receptie lopen.

We kunnen deze keer met de roltrap naar beneden, waardoor we gelijk op Deck B uitkomen en maar één trap af hoeven om op Deck A te komen, waar de auto staat. Wij staan in de tweede rij, maar de auto’s zullen eerst achteruit moeten om daarna naar boven te kunnen rijden, dus dat zal nog wel even duren. Het is inmiddels bijna 19:30 uur.

Het duurt ongeveer 15 minuten en dan kunnen ook wij keren en richting de uitgang gaan.

Volgens het navigatiesysteem is het naar ons hotel, Il Castelletto in Bianasco, net ten zuiden van Milaan, 122 kilometer en zullen we daar ongeveer 5 kwartier voor nodig hebben. We zijn redelijk snel de stad uit en als we een ticket hebben gepakt bij het tolpoortje, begint het hard te regenen. De weg is weliswaar 4-baans, maar er is geen verlichting en het is wel een weg door bergachtig gebied met erg veel bochten, waardoor ik niet harder rijd dan 80 kilomter per uur.

Na een kilometer of 30 is de regen opgehouden en is er sprake van een reguliere snelweg, die nagenoeg geen bochten kent en kan er 130 kilometer per uur gereden worden. Om 21:00 uur bereiken we het hotel, waar ik de auto in de, gratis, parkeergarage achterlaat.

We blijken nog tot 22:30 uur in het restaurant terecht te kunnen; we gaan eerst naar boven om de bagage op de kamer te droppen. Het is een prima kamer; misschien iets gedateerd, maar alles is er, inclusief gratis WiFi.

We nemen de lift naar beneden om een hapje te gaan eten. In het restaurant zijn nog best veel mensen aanwezig. Marijke neem rode wijn en ik een biertje. We krijgen van het huis een appetizer in de vorm van rauwe zalm en dat smaakt prima.

Marijke neemt de pizza Rucola en ik kies voor de extra pikante pizza Non mi Toccara.

We sluiten af met een dubbele espresso, waarna ik op de kamer nog even het verslag van gisteren online zet.

We kunnen morgenochtend vanaf 6:30 uur ontbijten en ik zet de wekker op 6:15 uur.

We hebben vandaag 125 kilometer gereden.

Dag 16: Carlentini – Enna – Palermo

We staan zoals gewoonlijk om 7:45 uur op en ik klap het bed vast dicht, zodat de koffers er op kunnen. Het plan is om eerst op ons gemak te ontbijten en daarna de verslagen van dag 14 en 15 op internet te zetten en daarna de auto in te pakken, waarna we kunnen gaan afrekenen.

Als ik de deur van onze kamer sluit en op slot wil draaien, kan ik hem niet op slot draaien, maar ook niet meer openen .

Als we bij het terras zijn, ga ik eerst even ons “probleem” melden, waarna wij op ons gemak gaan ontbijten. Het internet is vandaag weer bijzonder traag, waardoor het uploaden van de twee verslagen ruim één uur duurt .

We krijgen tegen 10:00 uur de sleutel terug met de mededeling dat het probleem is opgelost.

Als we terugrijden, wacht ons de volgende verrassing; schapen. We hadden koeien en paarden gezien, maar nog geen schapen.

Alle bagage gaat zonder problemen in de kofferruimte en nadat we hebben afgerekend, rijden we rond 11:00 uur weg. Voor een deel hebben we deze weg gisteren ook gereden.

We nemen uiteindelijk de A19, die ons dwars door Sicilië voert.

Juist als ik bedenk dat we in dit tempo rond 14:00 uur al in Palermo kunnen zijn, valt mijn ook op een Outletcentrum, pal aan de snelweg; hebben we in elk geval even iets te doen.

De eerste winkel waar we binnen lopen, is die van Nike en ik scoor een mooi polo-achtig shirt van AS Roma.

Het is inmiddels 12:30 uur als we weer op weg gaan. We hebben besloten om in Enna te stoppen; daar is een prachtige Dom en er schijnt sprake te zijn van een mooi uitzicht. Op basis van de Capitool reisgids, stel ik het navigatiesysteem in op ‘Via Roma’, want als we die volgens, vinden we de bezienswaardigheden achter elkaar en komen we uit bij een fort.

Na ongeveer 45 minuten rijden, gaan we via een steile weg met diverse haarspelbochten, omhoog naar Enna. Ik vind snel een parkeerplaats en hier hoef je tussen 14:00 en 16:00 uur niet te betalen, maar tot 14:00 uur moet € 0,60 betaald worden met een kraskaart. Een tabacchi is snel gevonden en dan lopen we naar boven, richting fort.

We hoeven niet ver te lopen om de eerste kerk tegen te komen , waarna de tweede niet lang op zich laat wachten.

                    

Marijke gaat even zitten, we lopen namelijk uitsluitend omhoog, terwijl ik het plein even verder rondloop om te zien wat voor bezienswaardigheden er nog meer zijn.

Er zijn binnenplaatsen, maar ook prachtige gevels en deuren, die mooie plaatjes opleveren.

Als we door een straatje links van ons kijken, worden we getroffen door het uitzicht en we besluiten daar naar toe te lopen. Het uitzicht is prachtig, maar op een foto nooit zo imposant als in werkelijkheid.

Op onderstaande foto is te zien dat een deel van de weg, compleet is weggeslagen .

Als we boven bij het fort zijn, gaan we allebei even zitten; het was een behoorlijke klim en dat bij een temperatuur van 24 graden .

We willen op zoek naar een restaurant om nog een keer lekker te eten en lopen langzaam weer naar beneden.

Er zijn voldoende onderwerpen in dit stadje om te fotograferen .

               

Uit mijn ooghoek zie ik iemand op een prachtige trap foto’s maken en als we dichterbij komen, blijkt de trap alleen al prachtig te zijn.

De deur staat open, dus we nemen even een kijkje en wat we daar aantreffen, hadden we allebei niet voorzien; de kerk is qua banken helemaal leeg, maar wat een pracht en praal is er binnen te zien.

                   

                    

En dan komt mijnheer pastoor binnen; we moeten weg, want hij gaat afsluiten. Jammer, maar we zijn binnen geweest en het was prachtig. Als we buiten staan, blijkt pas dat we zojuist in de Duomo van Enna zijn geweest .

                     

Als we een stukje verder lopen, komen we bij een prachtig doorkijkje.

Aan kerken in Italië geen gebrek, dat blijkt hier in Enna ook nog eens.

Het is inmiddels 14:30 uur geweest en we hebben beiden wel trek gekregen. En dan, als we bij het pleintje zijn waar de auto staat, zien we ineens een restaurant. Je kunt niet echt buiten zitten, maar je zit als het ware overdekt buiten en er is nog precies één tafeltje vrij; toeval?

Marijke neemt een wit wijntje en ik een lekker koud biertje. We kiezen beiden voor de Steak Palermitaan, die ons wat doet denken aan een schnitzel.

Aan een grotere tafel naast ons, zit een groep Italianen en op enig moment begint er een lachend te wijzen naar mij en roept dan “Baffone, Baffone, Belissima”; hij vindt mijn snor dus prachtig en hij wil straks, als we klaar zijn met eten, met mij op de foto.

Als wij ons eten ophebben, krijgt die tafel juist hun volgende gerecht opgediend en wij krijgen van een een mixed gril aangeboden, maar daar bedanken we voor; we willen straks nog wel een toetje kunnen eten, zonder daar last van te krijgen .

Even later wil hij rode wijn voor me inschenken, maar ook daar bedank ik vriendelijk voor; ik heb al een biertje op en moet nog auto rijden.

Als toetje kiezen we deze keer voor de ‘Dolce della case’ en dat blijkt een soort van cake met daarover ricotta en chocoladesaus; smaakt net zo lekker, als dat het er uit ziet .

Als we klaar zijn, moeten er foto’s gemaakt worden en hij maakt een aantal foto’s van ons.

Het is erg gezellig en we lachten met zijn allen wat af.

Het is uiteindelijk 15:30 uur als we naar de auto lopen; op voor de laatste etappe.

De snelweg blijkt over tientallen kilometers volledig afgesloten te zijn voor alle verkeer, in beide richtingen en de omleidingsroute leidt ons door een prachtig landschap, over hele mooie bergweggetjes, maar ook over een tijdelijke weg, die speciaal voor deze omleiding is aangelegd.

Op onderstaande foto’s is goed te zien, hoe smal deze tijdelijke weg is en hoe steil die naar beneden loopt.

Het plan is om nog even naar Monreale te gaan en daarna naar de haven; de verwachtte aankomsttijd in Monreale is 18:00 uur.

Het is even na 17:00 uur als we bij de kust aankomen.

Als we Palermo binnenrijden, valt onmiddellijk op dat het navigatiesysteem delen van de bebouwing in 3D weergeeft.

Verder valt op dat het heel druk is en dat de schemer snel invalt.

Uiteindelijk besluiten we om maar niet naar Monreale te gaan, maar direct naar de haven te rijden.

Het blijft hectisch, maar ik vind het wel leuk en pas me wederom snel aan; zo snel, dat ik achter een stadsbus aanrijdt, terwijl ik in een flits zie dat er een bord staat, dat aangeeft dat we een zone inrijden, die alleen voor bestemmingsverkeer, zoals stadsbus of taxi, bedoeld is. Het navigatiesysteem geeft aan dat we over een paar honderd meter linksaf moeten en ik blijf stoïcijns achter de bus rijden .

Het is zo hectisch dat we hiervan geen foto hebben .

We bereiken zonder problemen de haven, waar ik, na het tonen van de reservering, zo door mag rijden. Ik loop het kantoortje binnen en sta werkelijk 2 minuten later, met de boardingpassen, weer buiten. Het is bijna 19:00 uur, als we in de rij aansluiten.

Omdat we allebei nog even naar het toilet willen en ook wel trek hebben in koffie, sluit ik de auto af en lopen we een stukje terug. We vinden een barretje, waar ze zeker niet de eerste prijs zullen gaan winnen als het gaat om de hygiëne van hun toilet, maar het is 100 maal beter dan het openbare toilet, dat we eerder tegen kwamen .

De koffie smaakt prima en als we die op hebben, lopen we op ons gemak terug; de temperatuur is 30 graden en dat zullen we de komende maanden niet meer meemaken.

Ze zijn ondertussen begonnen met het uitladen van de vrachtwagens en de trailers.

We wachten in de auto op ons gemak tot we aan boord kunnen en lezen ondertussen een tijdschrift, terwijl we naar een muziekje luisteren.

Het is 21:15 uur, als we in onze hut, 6202 aankomen. Als we geïnstalleerd zijn, drinkt Marijke een wijntje en ik een biertje en eten we een toastjes met kaas; het is 23:15 uur, als we gaan slapen.

 

We hebben vandaag 270 kilometer gereden.

Dag 15: De Etna

Ook vandaag ontbijten we lekker buiten; in Nederland is het op sommige plaatsen op dit moment 4 graden .

Ik maak eerst het blog af en gooi dat vervolgens online. We hebben niet echt een plan voor vandaag en besluiten uiteindelijk om richting de Etna te rijden; we hebben, gelet op onze ervaringen vorig jaar bij de Bromo vulkaan op Java, geen enkele intentie om naar de top te gaan, maar zo hebben we in elk geval een doel.

Op onderstaande foto is de Etna te zien, vanaf de agriturismo waar we verblijven.

Het is uiteindelijk 13:00 uur als we weg rijden; het navigatiesysteem geeft aan dat we ongeveer 60 kilometer moeten rijden.

Het is 14:15 uur als we in Nicolosi aankomen en in elk Italiaans dorp is minimaal één kerk, die het fotograferen waard is .

Er is ook een aantal prachtige tegeltableaus te zien.

Ik moet een hele stroom auto’s laten passeren en vervolgens een groep kinderen, voordat ik onderstaande foto kan maken .

We rijden verder, waarbij we in elk geval op zoek gaan naar een restaurant en af en toe stop ik even om een foto te maken.

In Italië nemen ze het niet zo nauw met (verkeers)regels en kun je je auto zo maar midden op straat stil zetten en even uitstappen; in Amerika zou men een aantal Viewpoints gemaakt hebben, zodat het zelfde doel bereikt wordt, maar dan een heel stuk veiliger.

Het hele gebied is bedekt met lava en op sommige plekken is dat goed te zien.

Maar uiteindelijk draait het toch allemaal om de vulkaan.

Als we besluiten om het voor gezien te houden en in elk geval weer naar beneden te rijden, komen we zo waar een restaurant tegen en er staan auto’s voor de deur; het zal toch niet…?

Als ik naar binnen ga, zit de ober te slapen en zijn hoofd valt net (weer?) naar beneden als ik vriendelijk ‘Bona sera’ zeg; ik moet het een tweede keer zeggen, voordat hij wakker wordt. Als ik vraag of we kunnen eten, is dat geen probleem. Buiten is één tafel gedekt en ook nog eens voor twee; wie zegt dat toeval niet bestaat?

We bestellen een karaf witte wijn en besluiten de Antipasto della casa te delen. Marijke neemt vervolgens de Involtini alla Griglia en ik ga voor de Macheroni alla Querica, een huisgemaakte pasta met aubergine.

Het voorgerecht alleen al, had, zelfs als we delen, meer dan genoeg geweest . Het smaakt allemaal voortreffelijk.

Er wordt een bordje neergezet met kaas en een molentje, zodat je zelf de nodige kaas kun toevoegen.

We willen ook vandaag afsluiten met dolce en koffie en hier kunnen we canoli krijgen, gevuld met chocolade crème en dat hebben we nog niet eerder gehad.

Ik bestel nog een tweede koffie en als de rekening komt, moet ik alleen maar glimlachten; al dit lekkers bij elkaar kost slechts € 48,-

We kiezen voor een andere route dan we omhoog gekomen en als we vervolgens beneden komen, zitten we midden in het spitsuur .

Het duurt even voordat we Catania uit zijn, maar daarna kunnen we ook doorrijden.

Als we terug zijn op de agriturismo, is het inmiddels 18:15 uur en besluiten we op het terras nog even een kop koffie te drinken.

Als we naar onze kamer gaan, maak ik nog een keer een foto van de Etna; door de laaghangende wolken levert dat wederom een ander soort foto op.

We hebben vandaag 135 kilometer gereden.

Dag 14: Syracuse

We staan, zoals eigenlijk elke dag, om 7:45 uur op en gaan om 8:30 uur naar beneden, waar we heerlijk buiten op het terras ontbijten. Omdat Marijke haar iPad is vergeten, rijd ik even terug naar onze kamer en tot mijn verrassing staan daar 5 paarden, die zich te goed doen aan de sinasappels en citroenen.

We hebben besloten vandaag naar Syracuse te gaan en als we naar de uitgang rijden, maak ik nog even een foto van de Etna, die ongeveer 60 kilometer verderop ligt.

Ook onderweg stop ik een aantal keer om een foto te maken.

We willen in Syracuse een aantal bijzonder bezienswaardigheden gaan zien, zoals het Griekse Theater en het Oor van Dionysius en dat ligt allemaal bij elkaar. We zoeken een parkeerplaats en vinden er snel eentje. Nu vind ik het geheel rondom parkeren wat ondoorzichtig en daarom vraag ik het aan een taxichauffeur. Deze vertelt mij dat we tot 13:00 uur moeten betalen en daarna is het vrij parkeren tot 16:00 uur. Jammer genoeg is het 12:10 uur en ik weet niet hoe en waar je kan betalen, maar in de geparkeerde auto’s ligt een soort van kraskaart en die kost € 0,80 en is 1 uur geldig.

Als ik een man in zijn auto zie stappen, vraag ik hem hoe ik aan een dergelijk kaart komt en hij vertelt dat je die bij een Tabacaria kunt kopen, maar hij heeft er wel eentje voor mij. Als ik een briefje van € 5,- pak, zegt hij dat dit niet nodig is; we krijgen de kaart van hem! Ik vind het een geweldig gebaar van hem en bedank hem uitgebreid: ‘Grazie, Grazie mile’.

We lopen eerst even naar de Dom, die opvallend aanwezig is. Mijn navigatiesysteem kan sommige bezienswaardigheden, zoals bijvoorbeeld de Eiffeltoren, in 3D op het scherm laten zien, maar ik heb dit nog nimmer in de praktijk gezien, maar deze Dom komt dus in 3D op het navigatiescherm.

                    

We moeten een kleine kilometer lopen om bij het Archeologisch Park Neapolis te komen, waar je alle bezienswaardigheden bij elkaar hebt. Kaartjes kun je echter pas kopen, als je een hele rits commerciële stands voorbij bent gelopen (lijkt Amerika wel, maar daar heb je dit fenomeen pas, als je ergens uitkomt ).

De kaartjes kosten € 10,- per stuk en ik krijg ook een keurige plattegrond mee.

We starten met het Altaar van Hiëro II, dat gewijd was aan Zeus en werd gebruikt voor openbare offerrituelen, waarbij niet minder dan 400 stieren tegelijk werden geslacht. Het bouwwerk meet 198 bij 23 meter.

Het volgende doel is het Griekse Theater en pas daar moet je je tickets laten zien.

Het is ondertussen behoorlijk warm en dat merk je met name bij het lopen in de volle zon; het is vandaag 27 graden.

De eerste aanblik van het Griekse Theater, dat een van de belangrijkste ter wereld is, is weer overweldigend. Het theater is oorspronkelijk in de 5e eeuw voor Christus ontworpen. Elk jaar worden er ‘s zomers nog klassieke stukken opgevoerd.

Boven het Griekse Theater bevinden zich de zogenaamde Voetiefnissen (foto links onder); hierin werden naar alle waarschijnlijkheid schilderingen of plaquettes voor helden uit Syracuse getoond.

Op de foto rechtsonder is de Grotta del Museion te zien. Deze grot bevat een rechthoekig bassin, waar het aquaduct in uitkwam.

Op onderstaande foto is goed te zien hoe prominent de Dom aanwezig is in Syracuse.

Sommige grotten deden eeuwenlang dienst als gevangenis. Het Oor van Dionysius is een van de meest indrukwekkende groeven. De legende wil dat de tiran Dionysius dankzij de goede akoestiek precies kon horen wat de gevaarlijkste gevangene tegen elkaar zeiden.

                

      

       

Ook de belendende grotten hebben een aanzienlijke afmeting en tot voor kort hadden plaatselijke touwslager er hun werkplaats.

Het is bijzonder warm en 26 graden en we vinden het ondertussen wel mooi geweest; we zoeken langzaam de uitgang op.

Onder de bomen is het, in de schaduw, prima uit te houden.

Eenmaal buiten, lopen we direct door naar onze auto, waar ik op goed geluk de zoekopdracht “restaurant, haven” ingeef en vervolgens laten we ons verrassen.

We parkeren de auto aan de haven, waar we ook deze keer door een “zwerver” geholpen worden.

We komen terecht bij een Italiaanse Trattoria, Lisette,  en omdat we allebei dorst hebben, beginnen we met een biertje; omdat ze geen ‘piccolo’ hebben, delen we eerst een ‘grande’ en wat is dan dan lekker .

Marijke bestelt Fritto Misto en Insalata Mixta en ik neem de plaatselijke specialiteit, een pasta met broodkruim. We nemen samen nog een biertje omdat het zo lekker smaakt .

     

Als dolce krijgen we een specialiteit van Syracuse, een bodem van deeg, met daarop ijs en het geheel is dan bedekt met marsepein; het is ijskoud en zoet, maar smaakt voortreffelijk, evenals de Espresso Doppio, die in een plastic bekertje wordt geserveerd.

Als we betaald hebben, lopen we nog even langs de haven, maar daar is eigenlijk niet heel veel te zien, waarna we nog even bij een stadspoort kijken.

Het is uiteindelijk 16:30 uur als we terug gaan naar onze agriturismo.

We hebben vandaag 100 kilometer gereden.

Dag 13: Catania

We gebruiken de ochtend om lekker rustig aan te doen en ik zorg uiteraard voor een update van het blog.

We willen vandaag naar Catania; de stad werd in 1669 verwoest bij een uitbarsting van de Etna en 30 jaar later nog eens getroffen door een zware aardbeving. Daarna is de stad opgebouwd in Barokstijl.

Ik heb gezien, dat als we de auto parkeren in de omgeving van de Piazza Borselino, er een aantal bezienswaardigheden op loopafstand ligt.

De weg naar Catania, is deels een 4-baans snelweg, waar 130 kilometer per uur gereden mag worden. Het is vanaf ons hotel ongeveer 35 minuten rijden.

We vinden zonder problemen het Piazza Borselino en als ik denk een parkeerplaats gevonden te hebben, komt er een persoon op me af, die ik zou willen omschrijven als “type zwerver” en hij wijst me een plek en “helpt” mij ook bij het inparkeren. Als ik de parkeermeter wil zoeken, geeft hij aan dat er op zondag niet betaald hoeft te worden, maar hij zal een oogje in het zeil houden; ik geef hem voor de moeite € 3,-

We steken de weg oer en zien dan al de Duomo overal bovenuit steken.

       

In een parkje tegenover de stadspoort, zitten veel Afrikanen, die allerhande spullen verkopen (die je eigenlijk nooit nodig hebt of zal gebruiken )

De Porta Uzeda, de stadspoort werd in 1696 gebouwd; het is er een drukte van jewelste en dat blijkt te komen doordat er een gids, die we ook al zagen in de Villa Romana, uitgebreid aan zijn gezelschap uitleg doet.

Als we de poort door zijn, komen we op het Piazza del Duomo en het eerste dat opvalt, is de Fontana dell’ Elefante, de olifantenfontein; deze stamt uit 1736 en op het voetstuk staat een olifant, die gemaakt is van lavasteen en die een obelisk draagt met daarop  een wereldbol.

De fontein staat voor het Palazzo del Municipo, het gemeentehuis.

Het tweede dat opvalt is dat hier ontzettend veel Indiërs en Shrilankanen hun waar aanbieden, waarbij de houten treintjes met letters, ver uit favoriet zijn.

De Duomo van Catania is gewijd aan de beschermheilige van de stad, Sant’Agata en ik geheel in Barokstijl gebouwd.

We lopen verder over het plein en overal zie je restaurantjes, die toeristenmenu’s verkopen en dat is nu net waar wij nooit naar op zoek zijn .

We lopen verder via de Via Etnea, de chicste winkelstraat van Catania en zien dan links het Universiteitsgebouw en rechts het Gymnasium.

De hoeken van het plein worden gemarkeerd met opvallende lantaarnpalen.

Ondanks dat het zondag is, is er een aantal winkels open, waaronder een Footlocker. Wat wil nu; ik heb Nike sportschoenen meegenomen en slippers en dat zou genoeg moeten zijn, maar de zolen van mijn Nikes laten los en die halen, naar verwachting, het einde van de vakantie niet meer .

Ik slaag echter bij Footlocker voor een paar afgeprijsde, zwarte Nike Airs .

                              

We komen op een plein, dat zijn naam te danken heeft aan Vicenzo Bellini, een van de beroemdste inwoners van de stad en componist.

Als we iets verder lopen, zie ik aan het einde van de straat een kerk, waarvan ik wel een foto wil maken, maar als we halverwege de straat zijn, is daar een restaurantje, waar voornamelijk Italianen zitten te eten, dus de foto van de kerk moet nog even wachten .

Er is, met enig passen en meten, een heel klein tafeltje voor 2, buiten; precies wat we zoeken .

Marijke bestelt de Trofie allo Spato en ik neem de Spahetti Aglio Olio e Peper. We bestellen er een karaf witte wijn bij en een fles water.

                       

We willen graag afsluiten met Dolce en koffie, maar de citroentaart die wij willen, is helaas al uitverkocht, vandaar dat we kiezen voor de taart met amandel en noten en dat blijkt bijzonder lekker te zijn (“elk nadeel, heb zijn voordeel” ).

               

Als we hebben afgerekend, ga ik uiteindelijk de foto maken, waardoor we dit straat inliepen.

           

We lopen terug naar de Via Etnea en steken daar over; er zijn daar wat marktkraampjes te zien.

Als we uiteindelijk rechtsaf slaan, komen we bij de Villa Bellini, een prachtig stadspark, maar om dat te kunnen zien, zullen we eerst naar boven moeten.

                              

Als we het park weer uitlopen, kiezen we er voor om richting de auto te lopen, waarbij we er voor kiezen om niet direct terug te gaan naar de Via Etnea, want daar hebben we natuurlijk al gelopen.

Uiteindelijk komen weer uit bij de Piazza Duomo.

Als weer naar de stadspoort lopen, komen we weer langs diverse winkeltjes, waarbij met name de Siciliaanse poppen opvallen; ze blijken ook nog eens heel goedkoop te zijn.

We rijden probleemloos in 35 minuten terug naar ons hotel, waar we bij het teras stoppen voor een kopje koffie.

Als we bij onze kamer zijn, zetten we op TV de muziekzender Radio Capital TiVo op, een zender die (bijna) nonstop videoclips uit de jaren 60, 70 en 80 laat zien en gaan we met een drankje buiten zitten. Als de insecten weer vervelend aanwezig zijn, kiezen we er voor om naar binnen te gaan.

Vanavond is er, eigenlijk voor de eerste keer, een mooie zonsondergang, waarbij er eerst sprake is van een soort van gouden gloed. Als de zon dan echt ondergaat, gaat het allemaal wel heel erg snel.

We hebben vandaag 80 kilometer gereden.

Dag 12: San Michele di Ganzaria – Carlentini

Het heeft vanochtend behoorlijk geregend en dat levert een prachtig plaatje op.

Na het ontbijt, blijf ik in het restaurant zitten om het blog af te maken en hopelijk ook nog te delen. Dit lukt uiteindelijk maar ten dele omdat de batterij van de laptop leeg is .

We hoeven vandaag, volgens het navigatiesysteem, slechts 78 kilometer te rijden en dat zal ons ongeveer 1 uur en 30 minuten kosten. Nadat we hebben afgerekend, gaan we op weg naar onze volgende bestemming.

We rijden langs Caltagirone en ik stop even om een foto te maken. Ook hier weer volop vuilnis dat gewoon op of naast de weg wordt gegooid . Het lijkt de mensen hier niet veel te kunnen schelen .

De rit verloopt, met zo nu en dan een bui regen, zonder problemen en af en toe maken we even een foto, die we op het blog kunnen gebruiken.

Wat wel opvalt is de enorm slechte kwaliteit van de wegen, waarbij er af en toe sprake is van serieuze gaten in de weg .

We stoppen in Palagonia even bij een supermarkt om broodjes en beleg te halen, zodat we straks in elk geval te eten hebben.

Het is uiteindelijk 13:00 uur als we bij de laatste agriturismo van onze rondreis op Sicilië, Tenuta Roccadia, aankomen. We krijgen de sleutel en onze kamer blijkt ongeveer 600 meter van de receptie af te liggen, maar je kunt er gelukkig met de auto komen . De receptionist verontschuldigt zich voor het mindere weer, maar wat is ‘minder weer’ als het ruim 20 graden is en er af een toe een zacht buitje over trekt?

De kamer is prima en als Marijke test of er voldoende waterdruk is, moet ze dat bijna met een nat pak bekopen . Nadat we de bagage hebben uitgeladen, is het tijd voor een broodje.

  

Na de lunch verkennen we het landgoed en omdat het terrein nogal glooiend is, gaan we met de auto naar de receptie; de afstand bedraagt ruim 800 meter en dat gaan we, gelet op het hoogteverschil, echt niet lopen .

  

Deze  agriturismo heeft een restaurant waar je a la carte kunt eten. We borrelen eerst gezellig  het zonnetje, voor onze kamer en als het te fris wordt, gaan we naar binnen.

Rond 20:00 uur gaan we met de auto naar het restaurant, waar we een fles water bestellen en een fles Nero d’Avola.

Binnen een half uur is het restaurant bijna helemaal volgestroomd met Italianen en is er een bandje, dat afwisselend bekende Amerikaanse en Italiaanse liedjes ten gehore brengt.

We delen een voorgerecht en dat smaakt heerlijk. Marijke bestelt Pasta pesto a la Siciliana en ik neem een Pizza Siciliana en wat nog nimmer gebeurd is, we krijgen het, hoewel het fantastisch smaakt, beiden niet op; het is gewoon veel te veel .

                      

We nemen allebei nog een dubbele espresso en gaan dan naar onze kamer.

We hebben vandaag 80 kilometer gereden.

Dag 11: Caltagirone

De dag begint ook vandaag weer met een stralende zon en na het ontbijt ga ik op de binnenplaats het blog bijwerken.

Jammer genoeg zijn er hier heel veel beestjes en die prikken ook; normaal gesproken blijft mij dat redelijk bespaard, maar nu ben ik tientallen keren geprikt .

Als het blog klaar is en online staat, pakken we onze spullen; het plan is om naar Caltagirone te rijden, een stad die is gebouwd op een 600 meter hoog plateau en die bekend is vanwege de keramiek.

Als we richting San Michele di Ganzaria rijden, heb je een prachtig zicht op Agriturismo Gigliotta.

Het is maar een paar kilometer rijden naar Caltagirone en het is net aan 12:15 uur, als we de stad zien liggen.

We weten ondertussen dat er een prachtig tegeltableau is, een betegelde trap en een muur met daarop vazen en ornamenten van keramiek. Er is echter ook een 19e eeuws stadspark, Giardino Publico, met een tuin met sierlijke tegeldecoraties en een op de Via Rome uitkijkende gedecoreerde balustrade. Ik geef ‘Giardino Publico’ in, in het navigatiesysteem en dan staan we in no time in hartje stad.

Als we de auto geparkeerd hebben, zien we gelijk een van de tegeldecoraties en blijken we bij de ingang van het stadspark te staan en zien we ook gelijk de gedecoreerde balustrade.

We besluiten een wandeling door het park te maken.

Als we een rondje hebben gelopen, komen we uiteindelijk weer uit bij de gedecoreerde balustrade uit.

We volgen de balustrade om zo weer bij de auto terug te komen.

Als we weer bij de trap zijn, waar we naar beneden gingen, blijken we niet achter ons gekeken te hebben, want daar blijkt een prachtige tegeldecoratie in 3D te zijn.

       

Als we bij de auto zijn, zie ik aan de overkant ook nog een mooi voorbeeld van tegeldecoratie en keramiek.

       

We kiezen er voor om ‘Maria del Monte’ in het navigatiesysteem te zoeken en hij blijkt 3 bestemmingen te vinden, die dicht bij elkaar liggen. Via een aantal straatjes dat of smal is, of steil omhoog gaat, of smal is en steil omhoog gaat, komen we uiteindelijk op een plek, waar ik de auto kan parkeren.

We lopen nog een klein stukje verder en dan zijn we bij de Santa Maria del Monte, een kerk die waarschijnlijk uit de Normandische tijd stamt en die in 1693 is herbouwd.

       

We staan hier een de top van de Scala Santa Maria del Monte, een monumentale trap, die in de 17e eeuw werd gebouwd en 142 treden telt, die allemaal versierd zijn met gekleurde majolicategels, die goed de diverse keramiekstijlen tussen de 12e en de 20e eeuw laten zien.

       

We hebben de trap maar niet naar beneden gelopen, want je moet hem dan ook weer omhoog lopen en dat kunnen onze knieën helaas niet meer aan. Een aardig Italiaanse familie wilde wel een foto van ons maken.

Bij de kerk bevindt zich ook het keramiekpaneel dat de donatie van de klok aan de basiliek toont.

We willen naar het centrum om daar wat te eten. Als we echter terug zijn bij de auto en naar beneden rijden, blijken de straatjes toch wel smaller te zijn, dan met onze auto te berijden is; sommige straten zijn niet breder dan 1.80 meter . Omdat het dermate inspannend is om te rijden (Ik ben, in tegenstelling tot veel Italianen, namelijk wel zuinig op mijn auto), kies ik er uiteindelijk voor om z.s.m. op de rondweg te komen.

Als het navigatiesysteem ons ineens rechtsaf wil laten slaan, denk ik dat dat niet kan, maar als de Fiat voor mij het doet, rijd ik er achteraan en dan gaat de weg stijl omhoog. Later is er geen sprake meer van verharding, maar ik heb er alle vertrouwen in; we komen vast wel weer op een verharde weg uit, maar Marijke is er niet blij mee .

Natuurlijk komen we weer op een normale weg terecht en hebben we uiteindelijk 10 kilometer “afgesneden” .

We komen uiteindelijk zonder gegeten te hebben terug bij Agriturismo Gigliotta. Nadat we op de kamer een bus Pringels gepakt hebben, gaan we naar de binnenplaats en daar bestellen we een fles Nero d’Avola en 2 glazen; niet de lunch die we gepland hadden, maar wel heel erg lekker en ontspannend .

Als de fles leeg is, gaan we naar de kamer, waar we wat lezen en gewoon luieren.

We kiezen er vanavond voor om slechts één menu te nemen en dat samen te delen en dat blijkt een prima keuze.

Het loopt tegen 22:00 uur als we naar onze kamer gaan.

We hebben vandaag 40 kilometer gereden.

Dag 10: Piazza Armerina

Het ontbijtbuffet is prima, maar wat ons betreft had het iets minder zoet gemogen . Het uitzicht vanuit onze kamer is natuurlijk prima.

                  

Vandaag gaan we Villa Romane del Casale in Piazza Armerina bezoeken, maar eerst werk ik het blog bij, zodat dit online kan.

Het is maar 14 kilometer rijden volgens de navigatie, maar als we eenmaal op dat punt zijn aanbeland, blijkt het daar niet te zijn, maar dat hadden we ook niet verwacht. Ik vraag het aan de eerste de beste Italiaan, die ik zie en die legt uit dat we nog een aantal kilometer moeten rijden, want het ligt buiten de stad.

                   

De uitleg was meer dan accuraat en we bereiken zonder problemen de villa, waar we kaartjes kopen. Deze keer moeten we € 10,- per persoon betalen en dan kan de tour beginnen.

De Villa Romane del Casale is een van de best bewaarde Romeinse villa’s van het eiland en werd in de 3e-4e eeuw voor Christus gebouwd. Door de schitterende mozaïekvloeren is deze villa wereldberoemd.

De villa is in de late jaren twintig bloot gelegd, maar de opgravingen zijn nog altijd niet voltooid!

Ik heb een foto gemaakt van de plattegrond en de foto’s zijn genummerd volgens de nummer op onderstaande plattegrond.

We beginnen bij de rondleiding bij het Calidarium (4 – foto onder).

Vervolgens komen we bij het Tepidarium (3 – foto links onder) en het Frigidarium (2 – foto rechts onder)

En dan komen we bij het eerste mozaïeken in het Frigidarium  (2 – foto onder), dat met een soort van net is afgeschermd; voordeel van de spiegelreflex is dat dit dus op de foto niet zichtbaar is.

En dat bleek dan het einde van de batterij te zijn; reservebatterij wel meegenomen, maar nog in de koffer . Gelukkig had Marijke de Lumix in haar tas, zodat we wel foto’s konden blijven maken.

Onderstaande foto’s (zie 1) geven een goede indruk van de grootte van deze zaal en daarmee van de gehele villa.

              

We komen bij de Vestibule (5), waar het druk is omdat gidsen hun verhaal vertellen en de mensen aandachtig luisteren, maar daarbij ook stil blijven staan. Voordeel als je meerdere talen spreekt, is dat je geen gids hoeft te betalen, maar wel het verhaal meekrijgt .

Onderstaande foto’s zijn gemaakt in de diverse vertrekken , die op de plattegrond genummerd zijn van 6 tot en met 14.

          

Onderstaande foto’s laten het Groot Peristilium zien, waar op dit moment geen water in staat.

Hieronder foto’s van het gastenvertrek (7).

               

Linksonder een geometrisch stermotief (8) en rechtsonder en daaronder een gedeelte van het verdwenen mozaïek (9).

In zaal 12 vinden we de vissende minnegodjes.

In zaal 13 wordt aandacht besteed aan de klein jacht.

             

Zaal 16 laat de Wandelgang van de Grote jacht zien.

En dan komen we uiteindelijk bij zaal 25 en dat is de zaal van de Tien meisjes, die ook wel de ‘bikinimeisjes’ genoemd worden. Deze meisjes hebben een soort van tweedelig badpak aan en zijn bezig met gymnastiekoefeningen.

Dan moeten we weer een trap af en staan we ineens buiten.

               

Maar als we om het gebouw heen lopen, komen we uit bij zaal 23, met de afbeeldingen van muziek- en toneel spelende kinderen.

                  

Ook nu weer de enorme verwondering hoe men eeuwen geleden al zo geciviliseerd was en dat hiervan de eerste eeuwen na Christus, bijna niets meer over was .

Het laatste staaltje van geciviliseerdheid, is wat mij betreft de, buiten de woning gelegen, latrine (foto rechtsonder), waar men, voor, tijdens of na het copieuze diner in de Basilica, zijn behoefte kon doen.

We betalen de € 2,- parkeerkosten en rijden terug naar Piazza Armerina, waar we willen ga eten.

Zoals we ook vanochtend al konden merken, is het centrum een behoorlijke verkeersader  en moet je je gewoon aanpassen aan de Italianen, ander kom je nergens.

De straatjes zijn niet overal even breed en vaak staan er mensen (dubbel) geparkeerd.

We vinden uiteindelijk een (betaalde) plek voor de auto, bij het Theater en daar is ook een restaurant bij, Ristorante Teatro. Marijke bestelt de Farfela a la Norma en ik neem de Farfela con Funghi. Marijke neemt een glas Nero d’Avalo en ik neem een biertje.

Het smaakte allemaal voortreffelijk en als we betaald hebben, lopen we nog een stukje door het stadje; eigenlijk willen we vandaag wel een ijsje.

We komen een Gelateria tegen, maar daar ligt het ijs al veel te lang in de bakken, dus dat slaan we maar over. Bij een volgende krijgen we te horen dat we van alles kunnen kopen, maar op dit moment geen ijs .

Het kost nog even moeite om uiteindelijk weer op de juiste weg richting de auto uit te komen, maar dan gaan we ook terug naar onze agriturismo, waar we allebei een glas wijn bestellen en ik mij weer vol overgave op het blog stort.

Als we om 20:00 uur kunnen gaan eten, kiezen we ervoor om één menu te delen met zijn tweeën en dat is geen enkel probleem. We beginnen met diverse warme groentes.

               

Vervolgens krijgen we pasta en risotto met spinazie; ik ben gek op risotto, maar deze bereidingswijze vond ik minder.

 

Het hoofdgerecht bestond vanavond uit karbonades met sla en tomaat en als toetje kregen we met ricotta gevulde deeghapjes.

Het is al na 22:00 uur als we naar onze kamer gaan.

We hebben vandaag 40 kilometer gereden.

Dag 09: Castelvetrano – Agrigento – San Michele di Ganzaria

Vandaag staat er wederom een reisdag gepland, maar ongeveer halverwege, zullen we een stop maken bij La Valle dei Tempi, oftewel de tempelvallei.

Na het ontbijt, werk ik het blog bij en gaan we afrekenen. De rekening kan gewoon met credit card betaald worden, maar de tax moet contant worden afgerekend.

Marijke krijgt vervolgens aan flesje biologische olijfolie aangeboden.

Het is weer een prachtige dag en onderweg genieten we van het afwisselende landschap.

De prijs van de diesel is hier € 1,343 maar we hebben inmiddels ook prijzen gezien oplopend tot wel € 1,67 en door nu te tanken, hoeven we dat straks pas weer in Noord Italië te doen.

         

Wat ons al eerder is opgevallen, is dat Italianen een eigen invulling geven aan bijv. de betekenis van een dubbele doorgetrokken streep of een inhaalverbod, maar daar heb ik me snel aan aangepast, maar ze gaan zo dicht op hun voorganger rijden, dat ze er niet of nauwelijks langs kunnen.

Het is inmiddels 12:30 uur als we bij La Valle dei Tempi aankomen.

Onderstaande foto’s zijn gemaakt vanaf de openbare weg en als we Japanners waren geweest, hadden we nu door kunnen rijden .

Ik parkeer de auto langs de kant van de weg en we lopen naar, wat wij denken, de ingang, aar dat blijkt alleen een uitgang te zijn. We kunnen verderop betaald parkeren en daar kunnen we dan ook kaartjes kopen; dat is een tegenvaller, want nu moeten we dat stuk ook weer terug lopen .

Als we de auto hebben weg gezet, kopen we 2 toegangsbiljetten en die kosten € 10,- per stuk en kunnen, vreemd genoeg, niet met credit card betaald worden.

De vier zuilen van de tempel van Castor en Pollux zijn de enige overblijfselen van de tempel die in de 5e eeuw voor Christus werd gebouwd.

De Dorische tempel van de Olympische Zeus stamt uit de 5e eeuw voor Christus. Het gebouw werd getroffen door diverse aardbevingen en eind 5e eeuw voor Christus, door de Cathagers met de grond gelijk gemaakt.

         

Op  bovenstaande foto’s is een van de kapittels nog goed te zien.

De hierboven getoonde opname, laat de Heraklestempel zien; uit de langwerpige vorm heeft men opgemaakt dat deze tempel ouder is dan de overige tempels van Agrigento.

De Concordiatempel, die in de 6e eeuw werd omgevormd tot christelijke basiliek, is een schitterend voorbeeld van Dorische bouwkunst. De tempel is bijzonder gaaf gebleven, ook al heeft de tijd de tufstenen structuur, die van haar stucwerk werd ontdaan, aangetast.

Het bouwwerk vertoond enige gelijkenis met het Thesion van Athene en was oorspronkelijk gewijd aan Castor en Pollux.

Aan de rand van Agrigento is weer een prachtige begraafplaats te vinden, wat Marijke de opmerking ontlokten dat sommigen hier een betere huisje hebben, dan anderen bij leven .

Ik wil nog even naar de laatste tempel lopen, maar Marijke besluit om hier even in de schaduw te gaan zitten.

Ik kom onderweg deze “gaten in de muur” tegen, maar dat blijken zogenaamde Byzantijnse graven te zijn.

Het uitzicht over de vallei is prachtig.

En dan doemt de Junotempel op; ook deze tempel is in Dorische stijl gebouwd en is, na de Concordiatempel, de best bewaarde tempel. Van het oorspronkelijke bouwwerk zijn 25 zuilen, waarvan sommigen slechts gedeeltelijk, over gebleven.

         

Vanaf deze heuvel heb je een goed zicht rondom en de weg naar beneden doet mij een klein beetje denken aan de Chinese Muur .

Omdat Marijke in de schaduw zit, maar op een andere plek dan waar ik haar achter liet, loop ik haar zo maar voorbij.

De geiten die we zien liggen hebben behoorlijke geweien.

We halen de auto op en gaan dan op weg naar onze agriturismo voor vandaag en dat is nog 120 kilometer en de verwachting is dat we daar ongeveer 2 uur over zullen doen .

Onderweg stop ik zo nu en dan even om wat foto’s van de omgeving te maken.

Het is inmiddels 16:30 uur als we bij de agriturismo Gigliotta aankomen en dat ziet er echt zo geweldig uit, dat ik daar nog een aparte pagina aan ga wijden . Op onderstaande foto (rechts), zie je onze kamer op de bovenverdieping .

Je kunt hier voor € 30,- per persoon een 4-gangen menu krijgen, inclusief een fles water en een fles wijn. Als je echter niet het hele menu wil, of kunt, eten, mag je items weglaten en die worden dan ook niet in rekening gebracht.

We hebben vanmiddag niet geluncht en hebben wel trek in een hapje, maar het diner wordt pas vanaf 20:00 uur geserveerd; gelukkig hebben we worst, kaas en toastjes.

Om 20:00 uur gaan we naar het restaurant, waar het, met een buslading Japanners, druk en luidruchtig is.

Het volledige menu is ons te veel en we kiezen er voor om uitsluitend de pasta en het toetje te nemen.

Het smaakt uitstekend en blijkt voor ons meer dan genoeg. De aangeboden Nero d’Avola 2010 is verrukkelijk.

Het is 21:30 uur als we naar onze kamer gaan.

We hebben vandaag 217 kilometer gereden.