Dag 18: Binasco (I) – Bergen op Zoom

Als ik opsta en het licht aan doe, blijkt het geen 6:00 uur, maar 5:00 uur te zijn .

We staan uiteindelijk dus om 6:00 uur op en als we allebei onder de douche zijn geweest, pakken we de koffers in en brengen die gelijk naar de auto. We ontbijten en als we daarmee klaar zijn, ga ik afrekenen. Het is net 7:15 uur geweest als we weg rijden. De rit naar huis bedraagt 998 kilometer.

Voordat we op de snelweg zijn, zie ik een tankstation, waar de diesel € 1,35 kost en als ik de tank wil vol gooien, komt er een pompbediende aan om te helpen; ik ben blijkbaar nog niet wakker, want dan kost die zelfde diesel ineens € 1,50 . Gelukkig gaat er maar 30 liter in .

We bereiken zonder files de rondweg bij Milaan en wat onmiddellijk opvalt, zijn de besneeuwde toppen van de bergen, maar vreemd genoeg zijn niet alle toppen besneeuwd.

Bij de Italiaans-Zwitserse grens kunnen we zonder problemen doorrijden en daarna rijden de (meeste) medeweggebruikers ook weer zoals het hoort, namelijk volgend de gelden regels .

Het is inmiddels 9:30 uur, als we uit de Gotthardtunnel komen en was er op de heenweg zon, toen we uit de tunnel kwamen, nu regent het en is het grauw .

Bij een tankstation, waar we even voor 11:00 uur stoppen, peil ik de olie en gooi er een litertje bij, waarna we een heerlijke kop koffie drinken.

We komen erachter bij het betalen achter dat een Zwitserse frank inmiddels 1:1 met de Euro staat .

Het is 11:45 uur als we bij Basel de grens over gaan. Het plan is om voorbij Mulhouse van de snelweg af te gaan en dan een apotheek op te zoeken, zodat Marijke nog een aantal doosjes slaapmedicatie, die in Frankrijk vrij te koop zijn, aan te schaffen.

Net als op de heenweg, komen we, onbedoeld, in het dorpje uit, waar we toen voor € 1,19 getankt hebben en die prijs geldt nog steeds. Ik gooi de tank voor de laatste keer vol, want op deze tank kunnen we zonder problemen thuis komen.

Het navigatiesysteem stuurt ons naar het centrum van het dorp, maar daar is geen apotheek te vinden. Als ik in een bloemenwinkel om de weg vraag, blijkt de apotheek wel aan de opgegeven weg te liggen, maar ongeveer één kilometer verderop, vlak voordat je het dorp uitgaat .

Omdat het eenrichtingsverkeer is, komen we nog bij een prachtige kerk, waar tegenover een kleurrijk huis is en een leuke speeltuin.

We vinden zonder problemen de apotheek, war Marijke even mag uitleggen, waarom zij maar liefst 10 doosjes slaapmedicatie wil hebben .

We zitten vlakbij de snelweg A35 en passeren zonder problemen Straatsburg en vervolgen onze weg, richting Metz. Het is inmiddels bijna 14:30 uur.

Ook Luxemburg levert geen files op, maar die zijn er wel bij Brussel, ter hoogte van Zavetem, maar hier kun je, als je er bekend bent en de juiste rijstrook kiest, redelijk snel door heen zijn.

Het begint echter te regenen en voordat we de Kennedytunnel inrijden, lopen de rechter 2 rijstroken vol, maar ook hier kun je, redelijk lang doorrijden op de linker 3 rijstroken en aan het einde van de Kennedytunnel rijdt het weer en kan ik probleemloos de richting Breda kiezen, waarna we de A4, richting Bergen op Zoom opdraaien; het is nog geen 18:00 uur.

Vreemd genoeg staan we op de A4 in de file en dat kost ons uiteindelijk een kwartier, maar om 18:15 uur zijn we dan weer veilig thuis.

De koffers zijn snel uitgepakt en om 21:00 uur, als de nachtstroom ingaat, zal de eerste was staan te draaien, maar eerst eten we een simpele paste met uitsluitend knoflook, olie en gedroogde pepers.

We hebben vandaag 1.010 kilometer gereden.

Dag 17: Palermo – Genua – Binasco

We staan om 8:30 uur omdat de zee bijzonder onrustig is en dan bedoel ik echt dat je uit moet kijken niet uit bed te vallen; het is zo erg dat Marijke er zelfs een beetje misselijk van wordt .

Tijdens het douchen wordt je letterlijk heen en weer geslingerd en je moet je best doen om op de been te blijven.

Als we beiden zijn aangekleed gaan we naar de lounge,waar Marijke het bij een kopje thee houdt en ik een kop koffie en een muffin neem.

We blijven daar, om de tijd te doden, een tijdje zitten lezen.

Tegen 12:00 uur lopen we terug naar onze hut.

We hebben ondertussen allebei trek en besluiten om weer naar het restaurant te gaan, waar we a la carte kunnen eten. We varen op dat moment ter hoogte van Corsica en de zee is ondertussen een stuk rustiger geworden.

Waren we vorige keer bijna de enige in het restaurant, nu zijn er een tafel of tien bezet. Marijke kiest voor de Filetto Manzo alla Griglia en ik neem, net als op de heenreis, de Tagliata di Manzo. We nemen er deze keer één portie frites bij, want dat is voor zijn tweeën meer dan genoeg. Naast een fles water, bestellen we ook weer een fles Pinot Grigio.

Het smaakt weer uitstekend, maar ruimte voor een toetje is er niet meer . We gaan na de lunch naar de bar op de negende verdieping, waar ik alle tijd heb om het blog bij te werken en zo de tijd te doden. Marijke leest ondertussen een compleet boek uit!

Omdat het tegen 17:00 uur, als je formeel je hut moet verlaten, steeds drukker wordt en er bijna geen stoelen meer zijn, besluiten we dat Marijke eerst haar koffertje gaat halen en ik dat dan ga doen als zij terug is.

Nadat ik mijn koffertje heb gehaald, check ik nog even de hut en laat vervolgens de deur open staan, zodat men weet dat de hut schoongemaakt kan worden. De sleutelkaarten lever ik bij de bar in.

Het schip loopt langzaam de gaven van Genua in en samen met tientallen anderen, begeeft ik mij aan deck om foto’s te maken. Het is een graad of 18, maar voelt niet koud aan.

We lezen allebei nog wat, tot om 18:15 uur wordt omgeroepen dat we de bar moeten verlaten. Als er een tafel verder iemand opstaat, valt mijn koffertje en op dat moment realiseer ik me, dat ik gisteravond mijn iPad in de kast heb gelegd; ik daarnet nog in die kast gekeken, maar kan mij niet herinneren dat ik die gepakt heb!! PANIEK . Ik heb weliswaar een backup gemaakt voordat we vertrokken en we zijn verzekerd, maar alle ellende er om heen; het kost ook altijd geld . Ik loop met Marijke snel terug naar onze hut en als we bij 6204 zijn, staat daar de deur van open, dus dat betekent dat ze daar nog niet hebben schoongemaakt; onze deur staat ook nog open ….. Ik ruk de deur van de kast open en voel op de plank bovenin, achter de opstaande rand en ….. gelukkig; de iPad ligt er nog . Ik pak hem snel en stop hem in het koffertje, waarna we richting receptie lopen.

We kunnen deze keer met de roltrap naar beneden, waardoor we gelijk op Deck B uitkomen en maar één trap af hoeven om op Deck A te komen, waar de auto staat. Wij staan in de tweede rij, maar de auto’s zullen eerst achteruit moeten om daarna naar boven te kunnen rijden, dus dat zal nog wel even duren. Het is inmiddels bijna 19:30 uur.

Het duurt ongeveer 15 minuten en dan kunnen ook wij keren en richting de uitgang gaan.

Volgens het navigatiesysteem is het naar ons hotel, Il Castelletto in Bianasco, net ten zuiden van Milaan, 122 kilometer en zullen we daar ongeveer 5 kwartier voor nodig hebben. We zijn redelijk snel de stad uit en als we een ticket hebben gepakt bij het tolpoortje, begint het hard te regenen. De weg is weliswaar 4-baans, maar er is geen verlichting en het is wel een weg door bergachtig gebied met erg veel bochten, waardoor ik niet harder rijd dan 80 kilomter per uur.

Na een kilometer of 30 is de regen opgehouden en is er sprake van een reguliere snelweg, die nagenoeg geen bochten kent en kan er 130 kilometer per uur gereden worden. Om 21:00 uur bereiken we het hotel, waar ik de auto in de, gratis, parkeergarage achterlaat.

We blijken nog tot 22:30 uur in het restaurant terecht te kunnen; we gaan eerst naar boven om de bagage op de kamer te droppen. Het is een prima kamer; misschien iets gedateerd, maar alles is er, inclusief gratis WiFi.

We nemen de lift naar beneden om een hapje te gaan eten. In het restaurant zijn nog best veel mensen aanwezig. Marijke neem rode wijn en ik een biertje. We krijgen van het huis een appetizer in de vorm van rauwe zalm en dat smaakt prima.

Marijke neemt de pizza Rucola en ik kies voor de extra pikante pizza Non mi Toccara.

We sluiten af met een dubbele espresso, waarna ik op de kamer nog even het verslag van gisteren online zet.

We kunnen morgenochtend vanaf 6:30 uur ontbijten en ik zet de wekker op 6:15 uur.

We hebben vandaag 125 kilometer gereden.

Dag 16: Carlentini – Enna – Palermo

We staan zoals gewoonlijk om 7:45 uur op en ik klap het bed vast dicht, zodat de koffers er op kunnen. Het plan is om eerst op ons gemak te ontbijten en daarna de verslagen van dag 14 en 15 op internet te zetten en daarna de auto in te pakken, waarna we kunnen gaan afrekenen.

Als ik de deur van onze kamer sluit en op slot wil draaien, kan ik hem niet op slot draaien, maar ook niet meer openen .

Als we bij het terras zijn, ga ik eerst even ons “probleem” melden, waarna wij op ons gemak gaan ontbijten. Het internet is vandaag weer bijzonder traag, waardoor het uploaden van de twee verslagen ruim één uur duurt .

We krijgen tegen 10:00 uur de sleutel terug met de mededeling dat het probleem is opgelost.

Als we terugrijden, wacht ons de volgende verrassing; schapen. We hadden koeien en paarden gezien, maar nog geen schapen.

Alle bagage gaat zonder problemen in de kofferruimte en nadat we hebben afgerekend, rijden we rond 11:00 uur weg. Voor een deel hebben we deze weg gisteren ook gereden.

We nemen uiteindelijk de A19, die ons dwars door Sicilië voert.

Juist als ik bedenk dat we in dit tempo rond 14:00 uur al in Palermo kunnen zijn, valt mijn ook op een Outletcentrum, pal aan de snelweg; hebben we in elk geval even iets te doen.

De eerste winkel waar we binnen lopen, is die van Nike en ik scoor een mooi polo-achtig shirt van AS Roma.

Het is inmiddels 12:30 uur als we weer op weg gaan. We hebben besloten om in Enna te stoppen; daar is een prachtige Dom en er schijnt sprake te zijn van een mooi uitzicht. Op basis van de Capitool reisgids, stel ik het navigatiesysteem in op ‘Via Roma’, want als we die volgens, vinden we de bezienswaardigheden achter elkaar en komen we uit bij een fort.

Na ongeveer 45 minuten rijden, gaan we via een steile weg met diverse haarspelbochten, omhoog naar Enna. Ik vind snel een parkeerplaats en hier hoef je tussen 14:00 en 16:00 uur niet te betalen, maar tot 14:00 uur moet € 0,60 betaald worden met een kraskaart. Een tabacchi is snel gevonden en dan lopen we naar boven, richting fort.

We hoeven niet ver te lopen om de eerste kerk tegen te komen , waarna de tweede niet lang op zich laat wachten.

                    

Marijke gaat even zitten, we lopen namelijk uitsluitend omhoog, terwijl ik het plein even verder rondloop om te zien wat voor bezienswaardigheden er nog meer zijn.

Er zijn binnenplaatsen, maar ook prachtige gevels en deuren, die mooie plaatjes opleveren.

Als we door een straatje links van ons kijken, worden we getroffen door het uitzicht en we besluiten daar naar toe te lopen. Het uitzicht is prachtig, maar op een foto nooit zo imposant als in werkelijkheid.

Op onderstaande foto is te zien dat een deel van de weg, compleet is weggeslagen .

Als we boven bij het fort zijn, gaan we allebei even zitten; het was een behoorlijke klim en dat bij een temperatuur van 24 graden .

We willen op zoek naar een restaurant om nog een keer lekker te eten en lopen langzaam weer naar beneden.

Er zijn voldoende onderwerpen in dit stadje om te fotograferen .

               

Uit mijn ooghoek zie ik iemand op een prachtige trap foto’s maken en als we dichterbij komen, blijkt de trap alleen al prachtig te zijn.

De deur staat open, dus we nemen even een kijkje en wat we daar aantreffen, hadden we allebei niet voorzien; de kerk is qua banken helemaal leeg, maar wat een pracht en praal is er binnen te zien.

                   

                    

En dan komt mijnheer pastoor binnen; we moeten weg, want hij gaat afsluiten. Jammer, maar we zijn binnen geweest en het was prachtig. Als we buiten staan, blijkt pas dat we zojuist in de Duomo van Enna zijn geweest .

                     

Als we een stukje verder lopen, komen we bij een prachtig doorkijkje.

Aan kerken in Italië geen gebrek, dat blijkt hier in Enna ook nog eens.

Het is inmiddels 14:30 uur geweest en we hebben beiden wel trek gekregen. En dan, als we bij het pleintje zijn waar de auto staat, zien we ineens een restaurant. Je kunt niet echt buiten zitten, maar je zit als het ware overdekt buiten en er is nog precies één tafeltje vrij; toeval?

Marijke neemt een wit wijntje en ik een lekker koud biertje. We kiezen beiden voor de Steak Palermitaan, die ons wat doet denken aan een schnitzel.

Aan een grotere tafel naast ons, zit een groep Italianen en op enig moment begint er een lachend te wijzen naar mij en roept dan “Baffone, Baffone, Belissima”; hij vindt mijn snor dus prachtig en hij wil straks, als we klaar zijn met eten, met mij op de foto.

Als wij ons eten ophebben, krijgt die tafel juist hun volgende gerecht opgediend en wij krijgen van een een mixed gril aangeboden, maar daar bedanken we voor; we willen straks nog wel een toetje kunnen eten, zonder daar last van te krijgen .

Even later wil hij rode wijn voor me inschenken, maar ook daar bedank ik vriendelijk voor; ik heb al een biertje op en moet nog auto rijden.

Als toetje kiezen we deze keer voor de ‘Dolce della case’ en dat blijkt een soort van cake met daarover ricotta en chocoladesaus; smaakt net zo lekker, als dat het er uit ziet .

Als we klaar zijn, moeten er foto’s gemaakt worden en hij maakt een aantal foto’s van ons.

Het is erg gezellig en we lachten met zijn allen wat af.

Het is uiteindelijk 15:30 uur als we naar de auto lopen; op voor de laatste etappe.

De snelweg blijkt over tientallen kilometers volledig afgesloten te zijn voor alle verkeer, in beide richtingen en de omleidingsroute leidt ons door een prachtig landschap, over hele mooie bergweggetjes, maar ook over een tijdelijke weg, die speciaal voor deze omleiding is aangelegd.

Op onderstaande foto’s is goed te zien, hoe smal deze tijdelijke weg is en hoe steil die naar beneden loopt.

Het plan is om nog even naar Monreale te gaan en daarna naar de haven; de verwachtte aankomsttijd in Monreale is 18:00 uur.

Het is even na 17:00 uur als we bij de kust aankomen.

Als we Palermo binnenrijden, valt onmiddellijk op dat het navigatiesysteem delen van de bebouwing in 3D weergeeft.

Verder valt op dat het heel druk is en dat de schemer snel invalt.

Uiteindelijk besluiten we om maar niet naar Monreale te gaan, maar direct naar de haven te rijden.

Het blijft hectisch, maar ik vind het wel leuk en pas me wederom snel aan; zo snel, dat ik achter een stadsbus aanrijdt, terwijl ik in een flits zie dat er een bord staat, dat aangeeft dat we een zone inrijden, die alleen voor bestemmingsverkeer, zoals stadsbus of taxi, bedoeld is. Het navigatiesysteem geeft aan dat we over een paar honderd meter linksaf moeten en ik blijf stoïcijns achter de bus rijden .

Het is zo hectisch dat we hiervan geen foto hebben .

We bereiken zonder problemen de haven, waar ik, na het tonen van de reservering, zo door mag rijden. Ik loop het kantoortje binnen en sta werkelijk 2 minuten later, met de boardingpassen, weer buiten. Het is bijna 19:00 uur, als we in de rij aansluiten.

Omdat we allebei nog even naar het toilet willen en ook wel trek hebben in koffie, sluit ik de auto af en lopen we een stukje terug. We vinden een barretje, waar ze zeker niet de eerste prijs zullen gaan winnen als het gaat om de hygiëne van hun toilet, maar het is 100 maal beter dan het openbare toilet, dat we eerder tegen kwamen .

De koffie smaakt prima en als we die op hebben, lopen we op ons gemak terug; de temperatuur is 30 graden en dat zullen we de komende maanden niet meer meemaken.

Ze zijn ondertussen begonnen met het uitladen van de vrachtwagens en de trailers.

We wachten in de auto op ons gemak tot we aan boord kunnen en lezen ondertussen een tijdschrift, terwijl we naar een muziekje luisteren.

Het is 21:15 uur, als we in onze hut, 6202 aankomen. Als we geïnstalleerd zijn, drinkt Marijke een wijntje en ik een biertje en eten we een toastjes met kaas; het is 23:15 uur, als we gaan slapen.

 

We hebben vandaag 270 kilometer gereden.

Dag 15: De Etna

Ook vandaag ontbijten we lekker buiten; in Nederland is het op sommige plaatsen op dit moment 4 graden .

Ik maak eerst het blog af en gooi dat vervolgens online. We hebben niet echt een plan voor vandaag en besluiten uiteindelijk om richting de Etna te rijden; we hebben, gelet op onze ervaringen vorig jaar bij de Bromo vulkaan op Java, geen enkele intentie om naar de top te gaan, maar zo hebben we in elk geval een doel.

Op onderstaande foto is de Etna te zien, vanaf de agriturismo waar we verblijven.

Het is uiteindelijk 13:00 uur als we weg rijden; het navigatiesysteem geeft aan dat we ongeveer 60 kilometer moeten rijden.

Het is 14:15 uur als we in Nicolosi aankomen en in elk Italiaans dorp is minimaal één kerk, die het fotograferen waard is .

Er is ook een aantal prachtige tegeltableaus te zien.

Ik moet een hele stroom auto’s laten passeren en vervolgens een groep kinderen, voordat ik onderstaande foto kan maken .

We rijden verder, waarbij we in elk geval op zoek gaan naar een restaurant en af en toe stop ik even om een foto te maken.

In Italië nemen ze het niet zo nauw met (verkeers)regels en kun je je auto zo maar midden op straat stil zetten en even uitstappen; in Amerika zou men een aantal Viewpoints gemaakt hebben, zodat het zelfde doel bereikt wordt, maar dan een heel stuk veiliger.

Het hele gebied is bedekt met lava en op sommige plekken is dat goed te zien.

Maar uiteindelijk draait het toch allemaal om de vulkaan.

Als we besluiten om het voor gezien te houden en in elk geval weer naar beneden te rijden, komen we zo waar een restaurant tegen en er staan auto’s voor de deur; het zal toch niet…?

Als ik naar binnen ga, zit de ober te slapen en zijn hoofd valt net (weer?) naar beneden als ik vriendelijk ‘Bona sera’ zeg; ik moet het een tweede keer zeggen, voordat hij wakker wordt. Als ik vraag of we kunnen eten, is dat geen probleem. Buiten is één tafel gedekt en ook nog eens voor twee; wie zegt dat toeval niet bestaat?

We bestellen een karaf witte wijn en besluiten de Antipasto della casa te delen. Marijke neemt vervolgens de Involtini alla Griglia en ik ga voor de Macheroni alla Querica, een huisgemaakte pasta met aubergine.

Het voorgerecht alleen al, had, zelfs als we delen, meer dan genoeg geweest . Het smaakt allemaal voortreffelijk.

Er wordt een bordje neergezet met kaas en een molentje, zodat je zelf de nodige kaas kun toevoegen.

We willen ook vandaag afsluiten met dolce en koffie en hier kunnen we canoli krijgen, gevuld met chocolade crème en dat hebben we nog niet eerder gehad.

Ik bestel nog een tweede koffie en als de rekening komt, moet ik alleen maar glimlachten; al dit lekkers bij elkaar kost slechts € 48,-

We kiezen voor een andere route dan we omhoog gekomen en als we vervolgens beneden komen, zitten we midden in het spitsuur .

Het duurt even voordat we Catania uit zijn, maar daarna kunnen we ook doorrijden.

Als we terug zijn op de agriturismo, is het inmiddels 18:15 uur en besluiten we op het terras nog even een kop koffie te drinken.

Als we naar onze kamer gaan, maak ik nog een keer een foto van de Etna; door de laaghangende wolken levert dat wederom een ander soort foto op.

We hebben vandaag 135 kilometer gereden.

Dag 14: Syracuse

We staan, zoals eigenlijk elke dag, om 7:45 uur op en gaan om 8:30 uur naar beneden, waar we heerlijk buiten op het terras ontbijten. Omdat Marijke haar iPad is vergeten, rijd ik even terug naar onze kamer en tot mijn verrassing staan daar 5 paarden, die zich te goed doen aan de sinasappels en citroenen.

We hebben besloten vandaag naar Syracuse te gaan en als we naar de uitgang rijden, maak ik nog even een foto van de Etna, die ongeveer 60 kilometer verderop ligt.

Ook onderweg stop ik een aantal keer om een foto te maken.

We willen in Syracuse een aantal bijzonder bezienswaardigheden gaan zien, zoals het Griekse Theater en het Oor van Dionysius en dat ligt allemaal bij elkaar. We zoeken een parkeerplaats en vinden er snel eentje. Nu vind ik het geheel rondom parkeren wat ondoorzichtig en daarom vraag ik het aan een taxichauffeur. Deze vertelt mij dat we tot 13:00 uur moeten betalen en daarna is het vrij parkeren tot 16:00 uur. Jammer genoeg is het 12:10 uur en ik weet niet hoe en waar je kan betalen, maar in de geparkeerde auto’s ligt een soort van kraskaart en die kost € 0,80 en is 1 uur geldig.

Als ik een man in zijn auto zie stappen, vraag ik hem hoe ik aan een dergelijk kaart komt en hij vertelt dat je die bij een Tabacaria kunt kopen, maar hij heeft er wel eentje voor mij. Als ik een briefje van € 5,- pak, zegt hij dat dit niet nodig is; we krijgen de kaart van hem! Ik vind het een geweldig gebaar van hem en bedank hem uitgebreid: ‘Grazie, Grazie mile’.

We lopen eerst even naar de Dom, die opvallend aanwezig is. Mijn navigatiesysteem kan sommige bezienswaardigheden, zoals bijvoorbeeld de Eiffeltoren, in 3D op het scherm laten zien, maar ik heb dit nog nimmer in de praktijk gezien, maar deze Dom komt dus in 3D op het navigatiescherm.

                    

We moeten een kleine kilometer lopen om bij het Archeologisch Park Neapolis te komen, waar je alle bezienswaardigheden bij elkaar hebt. Kaartjes kun je echter pas kopen, als je een hele rits commerciële stands voorbij bent gelopen (lijkt Amerika wel, maar daar heb je dit fenomeen pas, als je ergens uitkomt ).

De kaartjes kosten € 10,- per stuk en ik krijg ook een keurige plattegrond mee.

We starten met het Altaar van Hiëro II, dat gewijd was aan Zeus en werd gebruikt voor openbare offerrituelen, waarbij niet minder dan 400 stieren tegelijk werden geslacht. Het bouwwerk meet 198 bij 23 meter.

Het volgende doel is het Griekse Theater en pas daar moet je je tickets laten zien.

Het is ondertussen behoorlijk warm en dat merk je met name bij het lopen in de volle zon; het is vandaag 27 graden.

De eerste aanblik van het Griekse Theater, dat een van de belangrijkste ter wereld is, is weer overweldigend. Het theater is oorspronkelijk in de 5e eeuw voor Christus ontworpen. Elk jaar worden er ‘s zomers nog klassieke stukken opgevoerd.

Boven het Griekse Theater bevinden zich de zogenaamde Voetiefnissen (foto links onder); hierin werden naar alle waarschijnlijkheid schilderingen of plaquettes voor helden uit Syracuse getoond.

Op de foto rechtsonder is de Grotta del Museion te zien. Deze grot bevat een rechthoekig bassin, waar het aquaduct in uitkwam.

Op onderstaande foto is goed te zien hoe prominent de Dom aanwezig is in Syracuse.

Sommige grotten deden eeuwenlang dienst als gevangenis. Het Oor van Dionysius is een van de meest indrukwekkende groeven. De legende wil dat de tiran Dionysius dankzij de goede akoestiek precies kon horen wat de gevaarlijkste gevangene tegen elkaar zeiden.

                

      

       

Ook de belendende grotten hebben een aanzienlijke afmeting en tot voor kort hadden plaatselijke touwslager er hun werkplaats.

Het is bijzonder warm en 26 graden en we vinden het ondertussen wel mooi geweest; we zoeken langzaam de uitgang op.

Onder de bomen is het, in de schaduw, prima uit te houden.

Eenmaal buiten, lopen we direct door naar onze auto, waar ik op goed geluk de zoekopdracht “restaurant, haven” ingeef en vervolgens laten we ons verrassen.

We parkeren de auto aan de haven, waar we ook deze keer door een “zwerver” geholpen worden.

We komen terecht bij een Italiaanse Trattoria, Lisette,  en omdat we allebei dorst hebben, beginnen we met een biertje; omdat ze geen ‘piccolo’ hebben, delen we eerst een ‘grande’ en wat is dan dan lekker .

Marijke bestelt Fritto Misto en Insalata Mixta en ik neem de plaatselijke specialiteit, een pasta met broodkruim. We nemen samen nog een biertje omdat het zo lekker smaakt .

     

Als dolce krijgen we een specialiteit van Syracuse, een bodem van deeg, met daarop ijs en het geheel is dan bedekt met marsepein; het is ijskoud en zoet, maar smaakt voortreffelijk, evenals de Espresso Doppio, die in een plastic bekertje wordt geserveerd.

Als we betaald hebben, lopen we nog even langs de haven, maar daar is eigenlijk niet heel veel te zien, waarna we nog even bij een stadspoort kijken.

Het is uiteindelijk 16:30 uur als we terug gaan naar onze agriturismo.

We hebben vandaag 100 kilometer gereden.

Dag 13: Catania

We gebruiken de ochtend om lekker rustig aan te doen en ik zorg uiteraard voor een update van het blog.

We willen vandaag naar Catania; de stad werd in 1669 verwoest bij een uitbarsting van de Etna en 30 jaar later nog eens getroffen door een zware aardbeving. Daarna is de stad opgebouwd in Barokstijl.

Ik heb gezien, dat als we de auto parkeren in de omgeving van de Piazza Borselino, er een aantal bezienswaardigheden op loopafstand ligt.

De weg naar Catania, is deels een 4-baans snelweg, waar 130 kilometer per uur gereden mag worden. Het is vanaf ons hotel ongeveer 35 minuten rijden.

We vinden zonder problemen het Piazza Borselino en als ik denk een parkeerplaats gevonden te hebben, komt er een persoon op me af, die ik zou willen omschrijven als “type zwerver” en hij wijst me een plek en “helpt” mij ook bij het inparkeren. Als ik de parkeermeter wil zoeken, geeft hij aan dat er op zondag niet betaald hoeft te worden, maar hij zal een oogje in het zeil houden; ik geef hem voor de moeite € 3,-

We steken de weg oer en zien dan al de Duomo overal bovenuit steken.

       

In een parkje tegenover de stadspoort, zitten veel Afrikanen, die allerhande spullen verkopen (die je eigenlijk nooit nodig hebt of zal gebruiken )

De Porta Uzeda, de stadspoort werd in 1696 gebouwd; het is er een drukte van jewelste en dat blijkt te komen doordat er een gids, die we ook al zagen in de Villa Romana, uitgebreid aan zijn gezelschap uitleg doet.

Als we de poort door zijn, komen we op het Piazza del Duomo en het eerste dat opvalt, is de Fontana dell’ Elefante, de olifantenfontein; deze stamt uit 1736 en op het voetstuk staat een olifant, die gemaakt is van lavasteen en die een obelisk draagt met daarop  een wereldbol.

De fontein staat voor het Palazzo del Municipo, het gemeentehuis.

Het tweede dat opvalt is dat hier ontzettend veel Indiërs en Shrilankanen hun waar aanbieden, waarbij de houten treintjes met letters, ver uit favoriet zijn.

De Duomo van Catania is gewijd aan de beschermheilige van de stad, Sant’Agata en ik geheel in Barokstijl gebouwd.

We lopen verder over het plein en overal zie je restaurantjes, die toeristenmenu’s verkopen en dat is nu net waar wij nooit naar op zoek zijn .

We lopen verder via de Via Etnea, de chicste winkelstraat van Catania en zien dan links het Universiteitsgebouw en rechts het Gymnasium.

De hoeken van het plein worden gemarkeerd met opvallende lantaarnpalen.

Ondanks dat het zondag is, is er een aantal winkels open, waaronder een Footlocker. Wat wil nu; ik heb Nike sportschoenen meegenomen en slippers en dat zou genoeg moeten zijn, maar de zolen van mijn Nikes laten los en die halen, naar verwachting, het einde van de vakantie niet meer .

Ik slaag echter bij Footlocker voor een paar afgeprijsde, zwarte Nike Airs .

                              

We komen op een plein, dat zijn naam te danken heeft aan Vicenzo Bellini, een van de beroemdste inwoners van de stad en componist.

Als we iets verder lopen, zie ik aan het einde van de straat een kerk, waarvan ik wel een foto wil maken, maar als we halverwege de straat zijn, is daar een restaurantje, waar voornamelijk Italianen zitten te eten, dus de foto van de kerk moet nog even wachten .

Er is, met enig passen en meten, een heel klein tafeltje voor 2, buiten; precies wat we zoeken .

Marijke bestelt de Trofie allo Spato en ik neem de Spahetti Aglio Olio e Peper. We bestellen er een karaf witte wijn bij en een fles water.

                       

We willen graag afsluiten met Dolce en koffie, maar de citroentaart die wij willen, is helaas al uitverkocht, vandaar dat we kiezen voor de taart met amandel en noten en dat blijkt bijzonder lekker te zijn (“elk nadeel, heb zijn voordeel” ).

               

Als we hebben afgerekend, ga ik uiteindelijk de foto maken, waardoor we dit straat inliepen.

           

We lopen terug naar de Via Etnea en steken daar over; er zijn daar wat marktkraampjes te zien.

Als we uiteindelijk rechtsaf slaan, komen we bij de Villa Bellini, een prachtig stadspark, maar om dat te kunnen zien, zullen we eerst naar boven moeten.

                              

Als we het park weer uitlopen, kiezen we er voor om richting de auto te lopen, waarbij we er voor kiezen om niet direct terug te gaan naar de Via Etnea, want daar hebben we natuurlijk al gelopen.

Uiteindelijk komen weer uit bij de Piazza Duomo.

Als weer naar de stadspoort lopen, komen we weer langs diverse winkeltjes, waarbij met name de Siciliaanse poppen opvallen; ze blijken ook nog eens heel goedkoop te zijn.

We rijden probleemloos in 35 minuten terug naar ons hotel, waar we bij het teras stoppen voor een kopje koffie.

Als we bij onze kamer zijn, zetten we op TV de muziekzender Radio Capital TiVo op, een zender die (bijna) nonstop videoclips uit de jaren 60, 70 en 80 laat zien en gaan we met een drankje buiten zitten. Als de insecten weer vervelend aanwezig zijn, kiezen we er voor om naar binnen te gaan.

Vanavond is er, eigenlijk voor de eerste keer, een mooie zonsondergang, waarbij er eerst sprake is van een soort van gouden gloed. Als de zon dan echt ondergaat, gaat het allemaal wel heel erg snel.

We hebben vandaag 80 kilometer gereden.

Dag 12: San Michele di Ganzaria – Carlentini

Het heeft vanochtend behoorlijk geregend en dat levert een prachtig plaatje op.

Na het ontbijt, blijf ik in het restaurant zitten om het blog af te maken en hopelijk ook nog te delen. Dit lukt uiteindelijk maar ten dele omdat de batterij van de laptop leeg is .

We hoeven vandaag, volgens het navigatiesysteem, slechts 78 kilometer te rijden en dat zal ons ongeveer 1 uur en 30 minuten kosten. Nadat we hebben afgerekend, gaan we op weg naar onze volgende bestemming.

We rijden langs Caltagirone en ik stop even om een foto te maken. Ook hier weer volop vuilnis dat gewoon op of naast de weg wordt gegooid . Het lijkt de mensen hier niet veel te kunnen schelen .

De rit verloopt, met zo nu en dan een bui regen, zonder problemen en af en toe maken we even een foto, die we op het blog kunnen gebruiken.

Wat wel opvalt is de enorm slechte kwaliteit van de wegen, waarbij er af en toe sprake is van serieuze gaten in de weg .

We stoppen in Palagonia even bij een supermarkt om broodjes en beleg te halen, zodat we straks in elk geval te eten hebben.

Het is uiteindelijk 13:00 uur als we bij de laatste agriturismo van onze rondreis op Sicilië, Tenuta Roccadia, aankomen. We krijgen de sleutel en onze kamer blijkt ongeveer 600 meter van de receptie af te liggen, maar je kunt er gelukkig met de auto komen . De receptionist verontschuldigt zich voor het mindere weer, maar wat is ‘minder weer’ als het ruim 20 graden is en er af een toe een zacht buitje over trekt?

De kamer is prima en als Marijke test of er voldoende waterdruk is, moet ze dat bijna met een nat pak bekopen . Nadat we de bagage hebben uitgeladen, is het tijd voor een broodje.

  

Na de lunch verkennen we het landgoed en omdat het terrein nogal glooiend is, gaan we met de auto naar de receptie; de afstand bedraagt ruim 800 meter en dat gaan we, gelet op het hoogteverschil, echt niet lopen .

  

Deze  agriturismo heeft een restaurant waar je a la carte kunt eten. We borrelen eerst gezellig  het zonnetje, voor onze kamer en als het te fris wordt, gaan we naar binnen.

Rond 20:00 uur gaan we met de auto naar het restaurant, waar we een fles water bestellen en een fles Nero d’Avola.

Binnen een half uur is het restaurant bijna helemaal volgestroomd met Italianen en is er een bandje, dat afwisselend bekende Amerikaanse en Italiaanse liedjes ten gehore brengt.

We delen een voorgerecht en dat smaakt heerlijk. Marijke bestelt Pasta pesto a la Siciliana en ik neem een Pizza Siciliana en wat nog nimmer gebeurd is, we krijgen het, hoewel het fantastisch smaakt, beiden niet op; het is gewoon veel te veel .

                      

We nemen allebei nog een dubbele espresso en gaan dan naar onze kamer.

We hebben vandaag 80 kilometer gereden.